In een schommelstoel zit ik en laat mijn voeten in het zonlicht baden. Hommels en bijen vliegen om de margrietjes heen. De laatste magenta paarse blaadjes hangen hittemoe naar beneden. Met mijn ogen gesloten zie ik de wereld om me heen. Zonder pijn, zonder verdriet en zonder angst. Maar dat is geen echte wereld. Althans niet een die mensen kunnen creëren. Of kunnen we dat wel?
Iemand zei ooit; ‘De wereld zal vrede kennen als de macht van liefde, de liefde voor macht overwint.’ Laat de persoon die dit zei nou een virtuoos gitarist zijn geweest. Niet dat ik mezelf virtuoos noem. Maar wel gitarist, en ik kan mijzelf goed vinden in die uitspraak. Want macht is machtig. Het geeft je een euforisch gevoel wanneer je de macht over iemand hebt. Ik heb dat altijd al gevaarlijk gevonden. Niet zozeer om het idee van macht, maar meer het idee dat iemand de macht over een ander zou willen.
Stel, we kunnen de liefde voor macht overwinnen. Dan zouden we allemaal op enig moment in die schommelstoel zitten. Genietend van de zon. Onze ogen dicht en de wereld zien zoals we hem willen zien. Het zou prachtig zijn. Een perfecte wereld. Maar als we perfect waren, dan zouden we waarschijnlijk niet op aarde zijn. Dus moeten we eigenlijk blij zijn dat we niet perfect zijn en mogen streven naar een echte wereld zonder liefde voor macht. En meer schommelstoelen.
Ber Runderkamp 