Vandaag was het zover.
Ik wilde niet kiezen, maar oh zo graag toch weer wel. Het maakte de keuze niet minder gruwelijk.
‘Het is oké,’ zei de Engel. Zijn stem zoetgevooisd en diep. Zijn grijze vleugels omhelsden me als een warme deken. Veilig en donker. Warm en tegelijkertijd ijskoud.
Mijn aandacht ging naar het spartelende wezen verderop. Alleen zijn hoofd nog zichtbaar.
‘Help me,’ klonk het smekend voor de laatste keer.
Ik stond niet machteloos toe te kijken. Iedereen heeft de keuze. Zo ook ik. Vandaag keek ik toe hoe de moordenaar van mijn kind verdronk.
Ber Runderkamp 