De enige die mij tartte was die ene raaf. De ganse dag kraste hij schel. Zijn soortgenoten cirkelden hoog boven het veld, met bevende snavels. Deze raaf durfde op mijn stijve armen te staan en over de zonnebloemen te turen. Jeuk overviel me, maar krabben kon ik niet. Soms at de raaf zaden, soms leek hij me uit te dagen door naar mijn kurken ogen te pikken. Op een dag bulderde het. Zijn ogen weerspiegelden de bliksemschicht. De raaf viel als bevroren naar de grond. Niet lang daarna streken zijn soortgenoten neer met honderden tegelijk.
-
Volg
Volgend
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
Ber Runderkamp 
Goed verhaal. De titel suggereert iets heel anders. Leuk gevonden.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel, ja, die titel kwam ineens bij me op. Grappig hoe dit soort verhaaltjes tot stand komen. Gisteren de hele dag niets geschreven, lag ik net een kwartier op bed, dwarrelt dit plotseling door mijn hoofd. Ik las net op een ander social media platform ook een uitspraak: de beste ideeĆ«n komen vaak op de meest ongelegen momenten. š
LikeLike
Dit is echt zo’n verhaaltje wat zo uit de lucht komt vallen.wel grappig geschreven.ga zo door.gr ma
LikeGeliked door 1 persoon