Mijn kuiten lijken door honderd bijensteken geteisterd. Mijn hart bonst in mijn keel. Het gevoel dat ik achtervolgd word, kan ik niet van mijn schouders laten glijden. Af en toe kijk ik achterom maar ik blijf rennen. Sinds het schot klonk ben ik buiten adem en wanhopig op weg. Zweetdruppels rollen van mijn haren in mijn nek en over mijn voorhoofd. Het kwam zo onverwachts. Ik hoor mijn moeder nog zo zeggen: ‘Je weet niet wat er op je pad komt. Morgen kun je overreden worden door een bus.’. En zo strompel ik als eerste over de finishlijn.
Maand: september 2017
Ravotten
Ik zie jullie vallen en daarmee mijn gemoed. Hoewel ik de warmte op mijn huid had willen voelen, liep het anders. Deze vier muren zijn nooit witter geweest dan nu. Ze werden mijn wereld. Liever had ik ze geel geschilderd, als de zon. Bij het vooruitzicht van de kou en de ijzelige nachten, word ik rillerig.
‘Heb je zin om een wandeling te maken?’, vraagt mijn vriendin opgewekt.
Afwezig knik ik en dwing mezelf naar het heden. ‘Lekker door de bladeren ravotten?’
‘Ja, we doen alsof. Voorzichtig.’
Mank loop ik naar buiten. Alles beter dan de ijzige witte muren.
Als ik terugkijk
Als ik terugkijk. Drie woorden. Die plots de wereld voor mij betekenen. Het is de (voorlopige) titel van mijn nog te verschijnen debuutroman. Jaren heb ik naar het moment van uitgave toegeleefd. Nu het moment naderbij komt, wil ik het hele proces er naartoe niet overslaan. Maar opslaan in mijn geheugen. Voor later. Want als je een boek uitgeeft, dan gaat het de wijde wereld in. Daar gaan wel maanden, soms zelfs jaren aan vooraf. En dan blijft toch het gezegde dat het niet om de bestemming gaat maar om de reis er naartoe door mijn hoofd malen.
‘Als ik terugkijk, wat ik vaak doe, zie ik golven. Sommige zijn om op te surfen, andere om te laten gaan.’
Tot gauw,
Ber Runderkamp
Promotie
De blijdschap na het horen van het goede nieuws maakt langzaam plaats voor daadkracht. Nu mijn boek wordt uitgegeven, staat er een hoop te doen. Ik ga nogmaals door mijn manuscript om het honderd procent foutloos te krijgen. Het boekomslag moet ontworpen worden. Wat is uniek en spreekt de potentiële lezer aan? En de uitgever wil natuurlijk ook dat het commercieel aantrekkelijk is. Dit is natuurlijk logisch. In mijn situatie loopt de uitgever al het (financiële)risico. Daarom hebben we samen de afspraak gemaakt dat ik als het ware ambassadeur ben van mijn eigen boek. Ook dat is natuurlijk ontzettend logisch. Maar als ambassadeur heb je een publiek nodig. Potentiële lezers die mij te hulp willen schieten.
Daarom doe ik hierbij een oproep aan jullie, mijn volgers, mijn vrienden, kennissen en mede-schrijvers: Help mij door mij toestemming te geven om gebruik te maken van je e-mailadres. Zodra je toestemming geeft, ontvang je als het moment daar is, een promotie-e-mail van de uitgever. Dit is een éénmalige e-mail en verplicht je tot helemaal niets. Je zit hiermee nergens aan vast. Het is puur voor mij als auteur en mijn uitgever een teken dat we er samen alles aan doen om het boek aan de man te krijgen. Zodat we terugkijkend tegen elkaar kunnen zeggen: ‘We hebben er alles aan gedaan om het boek in de schijnwerpers te zetten.’
Dus, mocht je mij willen helpen door je e-mailadres door te geven, dan ben ik je ontzettend dankbaar.
Jullie kunnen mij bereiken door een bericht te sturen naar: berry_bofferd@hotmail.com. Ook ben ik te vinden op facebook, twitter en LinkedIn. Stuur me een privéberichtje of een e-mail.
Nogmaals, alvast bedankt.
Tot gauw,
Ber Runderkamp
P.S. Door je e-mail door te geven ontvang je één promotiemail en niets meer.
Oh uitgever…..
Soms heb ik geen idee hoe ik iets moet brengen. Nieuws bedoel ik dan. Ik kan mijzelf over het algemeen aardig uitdrukken met woorden. Maar in het dagelijkse leven vind ik dat ‘uitdrukken’ nogal een uitdaging. Hoe druk ik mijzelf uit op het moment dat ik hoor dat één van mijn dromen op het punt staat uit te komen? Nou, het liefst zou ik schreeuwen en rennen en op de bank springen van blijdschap. Dat springen en rennen gaat op dit moment niet. Dan maar schreeuwen. Maar schreeuwen tegen mijn laptopscherm zet niet al te veel zoden aan de dijk(die het vandaag zwaar te verduren krijgen).
Daarom maar weer in woorden:
Ik heb een uitgever gevonden die mijn boek gaat uitgeven! Yyyyyeeeeeeessssss. Boekscout gaat mijn verhaal, mijn boek, uitgeven! Uitgeven. Uitgeven en nog eens uitgeven.
Meer nieuws volgt ongetwijfeld snel, maar voor nu, houd ik het hier even bij.
Tot gauw,
Ber Runderkamp
Ginko
‘Dan heb ik een mooie uitdaging voor je,’ zei mijn tante glunderend. ‘Laatst vond ik het blad van de ginkoboom op de stoep. Heb je enig idee waar die boom staat?’ vroeg ze opgewekt.
‘Nee,’ antwoordde ik wat neerslachtig.
‘Nou, dan ga je af en toe kleine stukjes wandelen en intussen zoek je de boom. Dat leidt ook even van je been af.’
Ik vond haar voorstel uitdagend en onaantrekkelijk tegelijkertijd. Het feit dat ik al wekenlang niet meer buiten was geweest, maakte het voorstel er niet makkelijker op. En de pijn in mijn been, leek als een wegblokkade mijn zin om een eerste stap buiten te zetten, te parkeren. Op een plaats waar langdurig geparkeerd wordt. Net als op Schiphol. Alleen parkeerde ik niet om daarna lekker op vakantie te gaan.
Zoals altijd, brachten de woorden van mijn oom en tante iets in beweging. Ik besloot de ginkoboom op internet te zoeken. Om de vorm van zijn bladeren en de ruwheid van zijn bast te kunnen onderscheiden. Grappig detail dat ik bij het zoeken tegenkwam, – hetgeen niet geheel toevallig is – jaren geleden kreeg ik van diezelfde oom en tante een boekenlegger cadeau. In de vorm van een ginkoboomblad. Alsof ze toentertijd al wisten dat dit moment in de toekomst plaats zou vinden.
Wat mij opviel in de beschrijving van de boom was het volgende: De naam betekent letterlijk vertaald; De zilveren abrikoos en wordt ook wel de Tempelboom genoemd. De Japanse notenboom, ofwel Ginko staat symbool voor vele dingen; Onveranderlijkheid, hoop, liefde, toverkracht, tijdloosheid en een lang leven. Dat lange leven zag ik wel zitten, maar niet op de manier van de afgelopen maanden. Van pijn en afzien en het van dag tot dag leven. Kijken hoe het vandaag met de pijn gesteld was. Kijken hoe het met de energie gesteld was. Kijken of ik vandaag zonder extra bijslapen de avond zou halen. Nee, op die manier wilde ik niet lang leven. Dus, gemotiveerd door de symbolisering van de Ginko trok ik letterlijk mijn stoute schoenen aan.
Zodra ik de deur achter mijn rug sloot, wilde ik mezelf weer omdraaien en op de bank neerploffen. Maar de zon scheen en het was hoogzomer waar de herfst op de loer lag. En ik wilde lang leven zonder pijn. Waar de ene specialist mij aanraadde om meer te bewegen, vond de andere specialist het van levensbelang om zo weinig mogelijk te bewegen om geen extra schade te veroorzaken. Dus, vertwijfeling alom terwijl ik de trap afdaalde. Stapje voor stapje. Beneden was ik al buiten adem. De zoektocht moest nog beginnen, maar ik had het eerste levensgrote obstakel overwonnen. Mijn voeten leidden me langzaam over het schelpenpad naar de haag van bomen die een immense hoge tunnel vormden. Mijn ogen gleden over de blaadjes en de schors. Maar telkens werd mijn hoop op het vinden van de Ginko, beetje bij beetje afgebrokkeld.
Mijn tante had gelijk, het zoeken leidde af van de pijn. Voor ik het wist, stond ik uit te kijken over het kanaal.(dit is op 5 minuten lopen van mijn huis, ik deed er 30 minuten over) Enigszins teleurgesteld begon ik aan de weg terug, maar niet via hetzelfde pad. Af en toe snoof ik bewust de heerlijke bosgeur op. En keek naar de vrolijk fladderende koolmeesjes. Ze hopten van tak naar tak en floten er op los.. Alsof ze mijn wandeling zegenden met een goede afloop.
Ik ruilde het bos in voor het asfalt en de klinkers. Mijn voeten voelden beurs en mijn benen moe. Maar mijn huis kwam al in zicht. Zodra ik mijzelf er bij neer legde dat ik de boom niet zou vinden, gleden mijn ogen over de laatste boom tussen mij en mijn huis. Het blad had een kenmerkende inkeping in het midden. Ik kon mijn ogen niet geloven en bleef wel tien minuten bij de boom staan. Wippend van de ene voet op de andere. Op nog geen tien meter van mijn huis stond de boom alsof hij wilde zeggen: Ik sta hier al de hele tijd op jou te wachten.
Ik begreep de boodschap. Iets dat je zoekt, is vaak dichterbij dan je denkt. Ik had de boom met een minuut gevonden als ik rechts in plaats van links was gegaan. Maar op deze manier had ik de bosgeur geroken, de koolmeesjes dansend zien vliegen, het kanaal zien stromen en de zon voelen schijnen. Ik was beurs van de pijn. Moe van de inspanning. Maar ik sliep als een roos die nacht. Dromend over de Ginko. De Zilveren Abrikoos en een lang leven zonder pijn.
Tot gauw,
Ber Runderkamp
De te komen tijd
Inspiratie kwam op de wind
Volgend op de liefdesverklaring
De nacht waarin je roerend wakker lag
En de te komen tijd hartstochtelijk probeerde voor te zijn
Wat komt, dat komt
Wie gaat, die gaat
Al is het niet met de beste van vaarwels
Dan is het een nieuw begin verscholen in het bitterste eind
Liever laat ik je mij irriteren als jeuk in de nacht
Dan dat ik nooit meer in je armen lag
Ber Runderkamp 