Zoektocht

Ze masseert me, gepaard gaande met pijnscheuten.
‘Is dat gevoelig?’ vraagt ze met een verontschuldigende toon.
Ik knik en zucht.
‘Goed in en uit blijven ademen. Het litteken geneest geweldig. Je spieren en bindweefsels voelen zacht en soepel aan. Je lichaam reageert goed op de behandelingen, vooral als je bedenkt dat de chirurg heeft staan wroeten en snijden met de subtiliteit van een slager.’
Opnieuw knik ik en probeer het bonken van mijn hart te negeren.
‘Goed, trek je kleding maar weer aan. Ik wil je volgende week weer zien. Dan ga ik beginnen aan je schouderblad. Onthoud, jij bent de expert van je lichaam. Jij bent de chauffeur.’
Om het af te leren knik ik nogmaals en wip van de behandeltafel af. Zal ik het zeggen? Ja, ik zeg het gewoon: ‘Dinsdag krijg ik een lumbaalpunctie, ik weet niet hoe ik daaronder vandaan kom. Misschien is het handig om maandagochtend een afspraak te maken.’
Ze kijkt me indringend aan, draait naar me toe en zegt: ‘Het is wel veel hè wat er op je af komt? Hoe ga je daar mee om?’
De vraag overvalt me en ik stamel wat, waarop het eerste wat ik zeg is: ‘Ik heb geen idee.’ Opnieuw zucht ik. ‘Het is veel ja. Als het maar in dienst staat van mijn zoektocht naar een diagnose.’
‘Zorg ervoor dat je niet doordraaft in je zoektocht. Voor je het weet blijft er niets meer van je lichaam over en mag je de rest van je leven doorbrengen met de erfenis van je zoektocht. Vergeet niet te leven.’
Haar advies slaat in als een bom en ik word stil. Het besef van haar woorden sijpelt door mijn cellen en in de waas van de uitwerking ervan neem ik afscheid en loop naar huis. Ze is niet zomaar fysiotherapeut, ze is meer dan dat denk ik. Wat is ze dan wel?

Een expert van haar eigen lichaam en haar ervaringen.

Advertentie

Lagarde Viaur, Najac en Capriglia

In een dorp waar problemen niet meer zijn dan een deur die klemt of een grasmaaier die stokt in het midden van het gazon, heb ik de balans opgemaakt van een jaar. Wat voor een jaar was dat? Een uitdagend jaar. Ik kan niet voor andere mensen spreken, maar soms lijkt het alsof iedereen tegenwoordig van uitdaging naar uitdaging leeft. Alsof dat het nieuwe leefritme is geworden. Weekdagen bestaan niet meer, het is dag in dag uit op zoek naar oplossingen en mogelijkheden.

Vorig jaar rond deze tijd schreef ik dagelijks op mijn blog, dit hield sterk verband met de situatie van dat moment. Mijn mobiliteit was beperkt tot liggen en korte afstanden(van de bank naar de keuken en terug) schuifelen. Vandaag de dag kan ik weer zitten, autorijden, honderden meters wandelen en een paar uur therapeutisch werk verrichten. Wat een verschil met vorig jaar. Toch blijft er altijd de vergelijking met ‘vroeger’, want vroeger kon ik kilometers hardlopen, uren achtereen fietsen, had ik een actief sociaal leven en kon ik twaalf uur lang door een stad lopen en uitgaan. Dat zit er voorlopig (nog) niet in. Tot die tijd blijf ik kijken naar wat ik wel kan en hopen dat ik volgend jaar terugkijk en mezelf verbaas over wat ik dan weer meer kan dan nu. Laatst heb ik voor het eerst weer gefietst. Wat een stap is dat wanneer je ruim een jaar alleen naar je fiets gekeken hebt. Ik kon niet langer dan tien minuten fietsen, maar het begin is er.

Dankzij dorpjes als Lagarde Viaur, Najac en Capriglia kan ik terugkijken en de balans opmaken. Want het is in die dorpjes dat mijn creatieve energie begint te stromen. Dit bericht is daar de eerste uiting van. Geen idee wat er volgt, maar de stap is genomen.

 

Tot gauw,

 

Ber Runderkamp