Kust van geboorte

In de waas van naam

En de kust van geboorte

Ligt lied en verhaal

Voor hen die horen

Voor hen die zien

Zonder horend, en zicht

Vaar wel lief

En wel thuis

In kust van geboorte

In waas van naam

Redigeren

Door de jaren heen schreef ik meer dan tien verhalen die uiteindelijk in de vorm van een boek zouden kunnen verschijnen. Echter gaat daar een hoop werk aan vooraf. Voordat het verhaal dat in je hoofd zit, op papier staat en dan ook nog goed genoeg is om uitgegeven te worden ben je jaren verder.

Een van de verhalen waar ik zelf echt achter sta is het verhaal van Becky van Loef. Zij is het hoofdpersonage van het verhaal dat nu bij de redigent ligt. Vorig jaar eind april ben ik met het verhaal begonnen. Begin mei van dit jaar had ik het verhaal geschreven, maar het voelde nog niet af. Wat ik ook probeerde, ik kreeg het met extra passages of het weglaten van bepaalde stukken, niet naar mijn zin. Ik stuurde het naar de redigent en liet het nakijken. Door het commentaar dat ik ontving, kreeg ik nieuwe ingevingen. Ik besloot het verhaal volledig te herschrijven. Zelfs het vertelperspectief paste ik aan. Zodoende schreef ik in twee maanden tijd een compleet van het origineel verschillend verhaal. Op dit moment ligt die versie bij de redigent.

Redigeren is als een steen die je in een stil meer gooit. Eerst veroorzaakt de plons hoge golven, waardoor het meer geen helder beeld reflecteert. Naarmate de tijd verstrijkt worden de golven rimpels. Uiteindelijk verdwijnen de rimpels tegen de oever en blijft de spiegel van het meer over. Het uiteindelijke verhaal. Het boek.

Dit keer ben ik er meer overtuigd en vind het verhaal meer af dan de eerste versie. In spanning wacht ik het commentaar af en kan het niet afwachten om bezig te gaan met de laatste puntjes van de i.

 

Tot gauw,

 

Ber Runderkamp

Advertentie

Wereld op zich

Toen ik voor het eerst iets schreef, kwam er zoiets van een woordenstroom op het papier dat vooral aan het einde van de zin moest rijmen. Onsamenhangend en op het eerste zicht niets met elkaar te maken. Soms waren het woorden die interessant klonken of er leuk uitzagen in combinatie met andere woorden. Ik schreef honderden van dat soort verzen/gedichten. Alsof die eerste honderden de weg vrij maakte voor betekenisvolle gedichten.

Soms had ik het gevoel alsof ik een laag stof weg blies van mijn eigen creatieve vermogens. De gedichten en verzen begonnen nog meer betekenis te krijgen toen ik schreef in de vorm van therapie en verwerking voor gebeurtenissen die indrukwekkend waren.

In 2008 verlegde ik mijn interesse van gedichten naar verhalen. Het eerste verhaal dat ik schreef besloeg uiteindelijk bijna 1100 pagina’s. Ik was niet te stoppen, de woorden kwamen als een oneindige stroom. In 2010 begon ik met gitaarles. Plotseling opende zich een hele nieuwe wereld. Ik kon gedichten ook muzikaal gaan verwerken tot liedjes. Die uitdaging nam me volledig in beslag. Ik vond er massaal voldoening in.

Over de jaren kwam ik erachter dat de woordenstroom waar ik het eerder over had door sturing nog effectiever en doelgerichter ingezet konden worden om tot een bijzonder resultaat te komen. Ik begon mijzelf te verdiepen in ‘het schrijven’. Door deel te nemen aan schrijfworkshops leerde ik over zinsdelen, woordritme, beeldend schrijven, show don’t tell, creatief schrijven en meer aspecten die het schrijven behelzen.

Vandaag de dag lees ik weleens passages van verhalen die ik jaren geleden schreef en bemerk dat het anders kan. Dat is precies wat ik de afgelopen weken ben gaan doen. Een verhaal herschrijven. Zelfs het vertelperspectief heb ik aangepast. Van het ‘zij’ perspectief ben ik gaan schrijven in het ‘ik’ perspectief. Dit biedt zoveel meer mogelijkheden. Je kunt ermee dieper in het personage kruipen en de lezer nog meer meenemen in de belevingswereld van het hoofdpersonage.

Laat ik het hoofdpersonage van het verhaal voorstellen: Becky van Loef. Ze woont op de bovenste verdieping van een flat en heeft daarmee uitzicht over het centrum van de stad. Hoewel de rook uit de vervuilende pijpen van de staalfabriek haar uitzicht domineert, weet ze dat er meer is. Mensen in haar omgeving benoemen de lelijke staalfabriek en hangen er gelijk een negatieve lading aan. Becky richt zich liever op het complete beeld. De rook is er, maar het is niet het enige dat ze ziet.

Zoals Becky naar buiten kijkt, kijk ik naar het leven. Ik probeer zo veel mogelijk het complete beeld zien. Dit geldt voor mensen, gebeurtenissen, stellingen, onderzoeken en het schrijven van een boek. Als lezer zijnde waag je jezelf aan de letters op de pagina’s die de alinea’s en hoofdstukken vormen. Als schrijver zijnde weet je dat het boek meer is dan alleen de letters op de bladzijden, een kaft en de naam van een auteur. Het is een wereld op zich. Een universum dat de lezer naar eigens inziens kan en mag creëren totdat zijn eigen complete wereld is gevormd.

Tot gauw,

 

Ber Runderkamp