Ik voel me niet geroepen om iets te zeggen over de wereld zoals we die op dit moment waarnemen. Liever concentreer ik mezelf meer op mijn eigen leven. En dat bestaat op dit moment naast mijn werk uit schrijven, bezig zijn in de moestuin en zo veel mogelijk in balans blijven. Het schrijven biedt me zoveel voldoening. En als een verhaal af is ervaar ik een kick. Al weet ik dat het verhaal vaak nog dient te worden herschreven. Dat kan veel werk zijn, maar als het resultaat er beter van wordt, dan is de kick des te groter. Zo ook op dit moment. Ik zweef als het ware boven een dikke laag kleigrond waar mijn voeten vaak in gezogen worden. En dat voelt grandioos. De personages in mijn verhaal zijn levendig, het plot is duidelijk en de koers is gezet. Binnenkort meer nieuws.
Schrijven
Tijd
De laatste paar weken ben ik enigszins gedwongen om ‘andere’ dingen te gaan doen met de tijd die ik heb. Doordat ik nog weinig mobiel ben, is de laptop op het krukje voor me, mijn nieuwe beste vriend geworden. Ik schrijf veel. Al zijn het maar stukjes voor mijn website, gedichten, anekdotes of updates over de vorderingen betreffende mijn debuut, ik schrijf. Dat is wat er toe doet.
In de tussentijd ben ik meer dan alles bezig met mijn gezondheid. Er zijn weken waarin ik afspraken heb met de internist, neuroloog, huisarts, bedrijfsarts, fysiotherapeut, orthomoleculair arts en natuurlijk mijn eigen lichaam. Als ze geen bloed willen hebben, vinden ze wel genoegen in het horen van mijn verhaal. Waarop ik het proces dat begin mei zowat begon, uit mijn hoofd opdreun. Telkens komt daar weer een stukje bij. Het is alsof ik dat spelletje speel: Ik ga op vakantie en neem mee: Telkens komt er een object bij. In dit geval is het: Ik ben ziek en ga naar:
Zo is het dus ook met mijn ziekteverloop, beter gezegd, mijn herstelverloop. Want daar ben ik heilig van overtuigd. Ik zal herstellen. Ik zal weer lopen. Ik zal het zand weer onder mijn voeten voelen knarsen. Ik zal de zee weer aan mijn tenen voelen likken. De zeemeeuwen zullen weer in mijn oren krassen en de zilte geur zal mijn neus weer prikkelen. Tot die tijd blijf ik schrijven.
Ik ben niet de enige die schrijft. Zo kreeg ik over de afgelopen weken verspreidt beterschap kaarten. Niet alleen van familie, vrienden en kennissen, maar ook van collega’s. Bij deze wil ik iedereen en in het bijzonder mijn collega’s dan ook van harte bedanken voor hun steun. Ik mis jullie enorm en hoop gauw weer aan het werk te kunnen.
Zolang ik niet aan het werk kan, blijf ik schrijven. Soms heb ik van die dagen dat het uit me stroomt als water uit de kraan. Op andere dagen komt er geen woord op papier. Afgelopen woensdag kreeg ik antwoord van mijn redigent. Ze schreef dat ze halverwege mijn verhaal was en dat ze het tien keer sterker vindt dan de eerste versie. Het verhaal schreeuwde volgens haar ook om doorgelezen te worden, ze heeft alleen weinig tijd om het in te passen. Dit vind ik helemaal niet erg. Als het maar goed gedaan wordt. Ik heb de tijd en als straks mijn manuscript terugkomt met de aantekeningen erbij, ga ik het als de donder aanpassen. Wie weet welke stappen er dan volgen.
Ideeën voor het boekomslag zijn er al. Ik heb met mijn vormgever overleg gehad. Hij zal wat opzetjes maken om verder mee te kunnen.
Kortom, het schrijfproces is klaar. Het manuscript wordt geredigeerd en ik ben al bezig met de vervolgstappen.
Tot gauw,
Ber Runderkamp
Wereld op zich
Toen ik voor het eerst iets schreef, kwam er zoiets van een woordenstroom op het papier dat vooral aan het einde van de zin moest rijmen. Onsamenhangend en op het eerste zicht niets met elkaar te maken. Soms waren het woorden die interessant klonken of er leuk uitzagen in combinatie met andere woorden. Ik schreef honderden van dat soort verzen/gedichten. Alsof die eerste honderden de weg vrij maakte voor betekenisvolle gedichten.
Soms had ik het gevoel alsof ik een laag stof weg blies van mijn eigen creatieve vermogens. De gedichten en verzen begonnen nog meer betekenis te krijgen toen ik schreef in de vorm van therapie en verwerking voor gebeurtenissen die indrukwekkend waren.
In 2008 verlegde ik mijn interesse van gedichten naar verhalen. Het eerste verhaal dat ik schreef besloeg uiteindelijk bijna 1100 pagina’s. Ik was niet te stoppen, de woorden kwamen als een oneindige stroom. In 2010 begon ik met gitaarles. Plotseling opende zich een hele nieuwe wereld. Ik kon gedichten ook muzikaal gaan verwerken tot liedjes. Die uitdaging nam me volledig in beslag. Ik vond er massaal voldoening in.
Over de jaren kwam ik erachter dat de woordenstroom waar ik het eerder over had door sturing nog effectiever en doelgerichter ingezet konden worden om tot een bijzonder resultaat te komen. Ik begon mijzelf te verdiepen in ‘het schrijven’. Door deel te nemen aan schrijfworkshops leerde ik over zinsdelen, woordritme, beeldend schrijven, show don’t tell, creatief schrijven en meer aspecten die het schrijven behelzen.
Vandaag de dag lees ik weleens passages van verhalen die ik jaren geleden schreef en bemerk dat het anders kan. Dat is precies wat ik de afgelopen weken ben gaan doen. Een verhaal herschrijven. Zelfs het vertelperspectief heb ik aangepast. Van het ‘zij’ perspectief ben ik gaan schrijven in het ‘ik’ perspectief. Dit biedt zoveel meer mogelijkheden. Je kunt ermee dieper in het personage kruipen en de lezer nog meer meenemen in de belevingswereld van het hoofdpersonage.
Laat ik het hoofdpersonage van het verhaal voorstellen: Becky van Loef. Ze woont op de bovenste verdieping van een flat en heeft daarmee uitzicht over het centrum van de stad. Hoewel de rook uit de vervuilende pijpen van de staalfabriek haar uitzicht domineert, weet ze dat er meer is. Mensen in haar omgeving benoemen de lelijke staalfabriek en hangen er gelijk een negatieve lading aan. Becky richt zich liever op het complete beeld. De rook is er, maar het is niet het enige dat ze ziet.
Zoals Becky naar buiten kijkt, kijk ik naar het leven. Ik probeer zo veel mogelijk het complete beeld zien. Dit geldt voor mensen, gebeurtenissen, stellingen, onderzoeken en het schrijven van een boek. Als lezer zijnde waag je jezelf aan de letters op de pagina’s die de alinea’s en hoofdstukken vormen. Als schrijver zijnde weet je dat het boek meer is dan alleen de letters op de bladzijden, een kaft en de naam van een auteur. Het is een wereld op zich. Een universum dat de lezer naar eigens inziens kan en mag creëren totdat zijn eigen complete wereld is gevormd.
Tot gauw,
Ber Runderkamp
Welkom
Beste allen,
Laat ik mijzelf even kort voorstellen. Mijn naam is Ber Runderkamp, dertig jaar en gefascineerd door ‘het schrijven’. Geruime tijd is het een droom van me om een zelf geschreven boek uit te brengen. Jaren heb ik over deze droom nagedacht. Waarom wil ik eigenlijk een boek uitbrengen? Is het voor roem en glorie? Is het om het geld te doen? Of is het puur om maar iets van mezelf in de wereld gerealiseerd te zien? Natuurlijk wil ik dat het boek een bepaalde kwaliteit bezit; duurzaamheid, professionaliteit en het vermogen om lezers te vermaken en aan de haak te slaan tot na de laatste bladzijde. Dit gezegd hebbende, zou het alleen maar mooi meegenomen zijn als ik er iets aan verdien, of enige vorm van naamsbekendheid zou verkrijgen. Maar dit is zeker niet de intentie bij het schrijven van mijn debuut.
Als ik weleens een boekenwinkel binnenloop, moet ik oppassen niet gedemotiveerd te raken door de hoeveelheid boeken die er zijn en elke maand weer uitkomen. Het is haast onvoorstelbaar. Wat drijft mij er dan toe om toch een boek uit te willen brengen? Het is een droom van me. En als er iets is wat ik heb geleerd, is dat dromen er zijn om nageleefd te worden.
Die droom van het uitbrengen van mijn debuut zie ik elke dag een stukje meer verwezenlijkt. Dit echter niet zonder slag of stoot. Het is namelijk nog een hele opgave om een boek te schrijven. Ja, je hebt de ideeën. Ja, je hebt de motivatie om te schrijven. Maar hoe breng je alles wat in je hoofd zit, op papier? Simpel gezegd, door te schrijven. Schrijven, schrijven en nog eens schrijven.
Zodra ik de schrijf-flow te pakken heb, lijk ik te verdwijnen van deze aarde. Alsof ik een ander universum betreed. Ik kan mezelf er volledig in vinden om een karakter te creëren en hem of haar uit te werken tot een bestaand persoon. Compleet met al zijn makken en nukken, angsten en dromen.
Hierbij nodig ik jullie uit om de reis naar mijn debuut mee te beleven. Ik houd jullie op de hoogte van de vorderingen, zal passages uit mijn boek plaatsen en natuurlijk hoop ik op feedback.
Tot zover, weer een stapje dichter bij mijn debuut.
Tot binnenkort,
Ber Runderkamp
Ber Runderkamp 