De laatste paar weken ben ik enigszins gedwongen om ‘andere’ dingen te gaan doen met de tijd die ik heb. Doordat ik nog weinig mobiel ben, is de laptop op het krukje voor me, mijn nieuwe beste vriend geworden. Ik schrijf veel. Al zijn het maar stukjes voor mijn website, gedichten, anekdotes of updates over de vorderingen betreffende mijn debuut, ik schrijf. Dat is wat er toe doet.
In de tussentijd ben ik meer dan alles bezig met mijn gezondheid. Er zijn weken waarin ik afspraken heb met de internist, neuroloog, huisarts, bedrijfsarts, fysiotherapeut, orthomoleculair arts en natuurlijk mijn eigen lichaam. Als ze geen bloed willen hebben, vinden ze wel genoegen in het horen van mijn verhaal. Waarop ik het proces dat begin mei zowat begon, uit mijn hoofd opdreun. Telkens komt daar weer een stukje bij. Het is alsof ik dat spelletje speel: Ik ga op vakantie en neem mee: Telkens komt er een object bij. In dit geval is het: Ik ben ziek en ga naar:
Zo is het dus ook met mijn ziekteverloop, beter gezegd, mijn herstelverloop. Want daar ben ik heilig van overtuigd. Ik zal herstellen. Ik zal weer lopen. Ik zal het zand weer onder mijn voeten voelen knarsen. Ik zal de zee weer aan mijn tenen voelen likken. De zeemeeuwen zullen weer in mijn oren krassen en de zilte geur zal mijn neus weer prikkelen. Tot die tijd blijf ik schrijven.
Ik ben niet de enige die schrijft. Zo kreeg ik over de afgelopen weken verspreidt beterschap kaarten. Niet alleen van familie, vrienden en kennissen, maar ook van collega’s. Bij deze wil ik iedereen en in het bijzonder mijn collega’s dan ook van harte bedanken voor hun steun. Ik mis jullie enorm en hoop gauw weer aan het werk te kunnen.
Zolang ik niet aan het werk kan, blijf ik schrijven. Soms heb ik van die dagen dat het uit me stroomt als water uit de kraan. Op andere dagen komt er geen woord op papier. Afgelopen woensdag kreeg ik antwoord van mijn redigent. Ze schreef dat ze halverwege mijn verhaal was en dat ze het tien keer sterker vindt dan de eerste versie. Het verhaal schreeuwde volgens haar ook om doorgelezen te worden, ze heeft alleen weinig tijd om het in te passen. Dit vind ik helemaal niet erg. Als het maar goed gedaan wordt. Ik heb de tijd en als straks mijn manuscript terugkomt met de aantekeningen erbij, ga ik het als de donder aanpassen. Wie weet welke stappen er dan volgen.
Ideeën voor het boekomslag zijn er al. Ik heb met mijn vormgever overleg gehad. Hij zal wat opzetjes maken om verder mee te kunnen.
Kortom, het schrijfproces is klaar. Het manuscript wordt geredigeerd en ik ben al bezig met de vervolgstappen.
Tot gauw,
Ber Runderkamp
Ber Runderkamp 