‘Ik juich het toe, want het meisje – ik kwam er later achter dat ze lid is van de antifascistische communisten – als er een paar van hun sterven, doet dat ons niks,’ zei de blanke leider van een aan de Ku Klux Klan gelieerde beweging. ‘Ze vallen ons altijd aan en verstoren onze bijeenkomsten.’
De voice over die de reportage over de gebeurtenissen in Charlottesville versloeg, voegde daar nog aan toe dat de Ku Klux Klan rassenscheiding verplicht in de bijbel opgenomen wil zien. Dit toont ook maar weer het karakter van het Heilige schrift. Door wie werd dat opgesteld? Door wie werd de Bijbel geschreven? Wie profiteerden het meest van de woorden die uitgedragen werden door godsdienstigen? En deze vraagstellingen geldt niet alleen voor de Bijbel, maar voor al die andere zogenaamde heilige geschriften.
Afgezien van de walging en de verbazing over de opvattingen van bovengenoemde mensen, besef ik als blanke dertiger maar al te goed dat ik, zelfs in dit tijdsgewricht bevoorrecht ben. Zolang er mensen zijn die t-shirts dragen met daarop ‘white lives matter more’ in reactie op mensen die t-shirts dragen met daarop ‘black lives matter’ en vervolgens een groep ontstaat die t-shirts draagt met daarop ‘all lives matter’ zullen we haatdragende groepen zien, die beginnen als gefrustreerde individuen.
Als je het hele verhaal ontleedt, kom je uiteindelijk uit bij empathie en inlevingsvermogen. Het besef dat we – rassenbenoeming daargelaten – allemaal mensen zijn die dezelfde aarde bewonen, moet als eerste opborrelen als de discussie over racisme weer oplaait. Uiteraard spelen alle rassen een rol in dit verhaal. Het verleden is altijd al een heet hangijzer geweest. ‘Jouw voorouders hebben die van mij vermoord,’ de huidige generaties worden constant herinnert aan iets dat de voorgaande generaties hebben bewerkstelligt. Dat wordt constant voor de voeten gegooid. Het is tijd dat we stoppen met leven in het verleden. Ik zeg niet dat we het verleden moeten vergeten. Erkennen, dat vooral. Excuses maken waar dat nodig is, en vergeven voor zover iemand daar aan toe is.
Voormalig president Barack Obama liet in navolging op het incident een tweet de wereld in gaan: “No one is born hating another person because of the color of his skin or his background or his religion…” “People must learn to hate, and if they can learn to hate, they can be taught to love…”
Het is spijtig dat voormalig president Obama de uitspraak van Nelson Mandela moet aanhalen om mensen weer even uit het heetst van de strijd te halen, een stap naar achteren te laten maken en boven de emoties uit laat rijzen om te beseffen dat we allemaal mensen zijn. Dat de leider van het (in bepaalde opzichten) machtigste land ter wereld niet weet hoe hij moet reageren na een incident zoals dat in Charlottesville, is natuurlijk nog schrijnender te noemen. Dan te bedenken dat de Amerikanen voor hem gekozen hebben. Dat zegt eigenlijk al genoeg. En voor degene die nu moord en brand willen schreeuwen dat Hilary Clinton geen haar beter is als de walgelijke narcist die nu met het lot van niet alleen Amerika maar de hele wereld speelt: Nee, misschien niet. Maar een vrouw aan het hoofd van de Verenigde Staten had meer empathie in de wereld gebracht. Misschien niet door Hilary Clinton zelf, maar door alle vrouwen van de wereld. Zij waren gaan staan, zij hadden het voortouw genomen. Zij hadden in hun kracht gaan staan en kinderen hadden zich veilig gevoeld. Nu een vrouwenhater de scepter zwaait moeten we van nul af aan beginnen. Niet alleen in het bekrachtigen van de moederschoot, maar ook op het gebied van racisme, het naziregime, fascisme en het eerdergenoemde empathie en inlevingsvermogen.
Laat onze generatie de generatie zijn die verbroedert, die vergeeft, die zich inleeft en meevoelt. Dat scheelt de volgende generaties een hoop pijn en moeite.
Uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde. Geliefd zijn, lief hebben en een dak boven ons hoofd. Laten we allemaal een beetje lief zijn voor President Trump en zijn vrouw. Misschien krijgt de wereld dat dan wel terug.
Tot gauw,
Ber Runderkamp
Ber Runderkamp 