Waar was jij?

Waar was jij in je aanwezigheid
Ver weg maar dichtbij
Als een mist in het donker
Een silhouet in de nacht

Waar was ik in je aanwezigheid
Verdwenen in de vondst
Liefde voor de terende lust
Over bloed van een ander

Waar las ik in je ogen spijt
Achter glazen muren
Murw van het mens zijn
Wars van weerloos gevoel

Altijd geweten

Ik voel je nog steeds soms

Je kastanjebruine haar

Fel van leer trekkende toon

De stem van je ongelijk

Lang niet altijd eerlijk

Maar je bent nog in me

Vaker dan ik zou willen

Vaker dan ik kan dragen

Deze droevige toetsen

Weerspiegelen je gemoed

Zonder ‘ons’ in het heden

Hebben we het altijd geweten

Ze plaste opluchtend tegen de boom maar verloor haar evenwicht.

Schrapend met haar bips langs de zwam dolf ze het onderspit.

Boven neer de wolken een kraai die luid zijn vermakende lied kraste.

Het meisje lief zou nooit meer in het bos plassen.