In een dorp waar problemen niet meer zijn dan een deur die klemt of een grasmaaier die stokt in het midden van het gazon, heb ik de balans opgemaakt van een jaar. Wat voor een jaar was dat? Een uitdagend jaar. Ik kan niet voor andere mensen spreken, maar soms lijkt het alsof iedereen tegenwoordig van uitdaging naar uitdaging leeft. Alsof dat het nieuwe leefritme is geworden. Weekdagen bestaan niet meer, het is dag in dag uit op zoek naar oplossingen en mogelijkheden.
Vorig jaar rond deze tijd schreef ik dagelijks op mijn blog, dit hield sterk verband met de situatie van dat moment. Mijn mobiliteit was beperkt tot liggen en korte afstanden(van de bank naar de keuken en terug) schuifelen. Vandaag de dag kan ik weer zitten, autorijden, honderden meters wandelen en een paar uur therapeutisch werk verrichten. Wat een verschil met vorig jaar. Toch blijft er altijd de vergelijking met ‘vroeger’, want vroeger kon ik kilometers hardlopen, uren achtereen fietsen, had ik een actief sociaal leven en kon ik twaalf uur lang door een stad lopen en uitgaan. Dat zit er voorlopig (nog) niet in. Tot die tijd blijf ik kijken naar wat ik wel kan en hopen dat ik volgend jaar terugkijk en mezelf verbaas over wat ik dan weer meer kan dan nu. Laatst heb ik voor het eerst weer gefietst. Wat een stap is dat wanneer je ruim een jaar alleen naar je fiets gekeken hebt. Ik kon niet langer dan tien minuten fietsen, maar het begin is er.
Dankzij dorpjes als Lagarde Viaur, Najac en Capriglia kan ik terugkijken en de balans opmaken. Want het is in die dorpjes dat mijn creatieve energie begint te stromen. Dit bericht is daar de eerste uiting van. Geen idee wat er volgt, maar de stap is genomen.
Tot gauw,
Ber Runderkamp
Ber Runderkamp 