Ginko

‘Dan heb ik een mooie uitdaging voor je,’ zei mijn tante glunderend. ‘Laatst vond ik het blad van de ginkoboom op de stoep. Heb je enig idee waar die boom staat?’ vroeg ze opgewekt.
‘Nee,’ antwoordde ik wat neerslachtig.
‘Nou, dan ga je af en toe kleine stukjes wandelen en intussen zoek je de boom. Dat leidt ook even van je been af.’
Ik vond haar voorstel uitdagend en onaantrekkelijk tegelijkertijd. Het feit dat ik al wekenlang niet meer buiten was geweest, maakte het voorstel er niet makkelijker op. En de pijn in mijn been, leek als een wegblokkade mijn zin om een eerste stap buiten te zetten, te parkeren. Op een plaats waar langdurig geparkeerd wordt. Net als op Schiphol. Alleen parkeerde ik niet om daarna lekker op vakantie te gaan.

Zoals altijd, brachten de woorden van mijn oom en tante iets in beweging. Ik besloot de ginkoboom op internet te zoeken. Om de vorm van zijn bladeren en de ruwheid van zijn bast te kunnen onderscheiden. Grappig detail dat ik bij het zoeken tegenkwam, – hetgeen niet geheel toevallig is –  jaren geleden kreeg ik van diezelfde oom en tante een boekenlegger cadeau. In de vorm van een ginkoboomblad. Alsof ze toentertijd al wisten dat dit moment in de toekomst plaats zou vinden.

Wat mij opviel in de beschrijving van de boom was het volgende: De naam betekent letterlijk vertaald; De zilveren abrikoos en wordt ook wel de Tempelboom genoemd. De Japanse notenboom, ofwel Ginko staat symbool voor vele dingen; Onveranderlijkheid, hoop, liefde, toverkracht, tijdloosheid en een lang leven. Dat lange leven zag ik wel zitten, maar niet op de manier van de afgelopen maanden. Van pijn en afzien en het van dag tot dag leven. Kijken hoe het vandaag met de pijn gesteld was. Kijken hoe het met de energie gesteld was. Kijken of ik vandaag zonder extra bijslapen de avond zou halen. Nee, op die manier wilde ik niet lang leven. Dus, gemotiveerd door de symbolisering van de Ginko trok ik letterlijk mijn stoute schoenen aan.

Zodra ik de deur achter mijn rug sloot, wilde ik mezelf weer omdraaien en op de bank neerploffen. Maar de zon scheen en het was hoogzomer waar de herfst op de loer lag. En ik wilde lang leven zonder pijn. Waar de ene specialist mij aanraadde om meer te bewegen, vond de andere specialist het van levensbelang om zo weinig mogelijk te bewegen om geen extra schade te veroorzaken. Dus, vertwijfeling alom terwijl ik de trap afdaalde. Stapje voor stapje. Beneden was ik al buiten adem. De zoektocht moest nog beginnen, maar ik had het eerste levensgrote obstakel overwonnen. Mijn voeten leidden me langzaam over het schelpenpad naar de haag van bomen die een immense hoge tunnel vormden. Mijn ogen gleden over de blaadjes en de schors. Maar telkens werd mijn hoop op het vinden van de Ginko, beetje bij beetje afgebrokkeld.
Mijn tante had gelijk, het zoeken leidde af van de pijn. Voor ik het wist, stond ik uit te kijken over het kanaal.(dit is op 5 minuten lopen van mijn huis, ik deed er 30 minuten over) Enigszins teleurgesteld begon ik aan de weg terug, maar niet via hetzelfde pad. Af en toe snoof ik bewust de heerlijke bosgeur op. En keek naar de vrolijk fladderende koolmeesjes. Ze hopten van tak naar tak en floten er op los.. Alsof ze mijn wandeling zegenden met een goede afloop.

Ik ruilde het bos in voor het asfalt en de klinkers. Mijn voeten voelden beurs en mijn benen moe. Maar mijn huis kwam al in zicht. Zodra ik mijzelf er bij neer legde dat ik de boom niet zou vinden, gleden mijn ogen over de laatste boom tussen mij en mijn huis. Het blad had een kenmerkende inkeping in het midden. Ik kon mijn ogen niet geloven en bleef wel tien minuten bij de boom staan. Wippend van de ene voet op de andere. Op nog geen tien meter van mijn huis stond de boom alsof hij wilde zeggen: Ik sta hier al de hele tijd op jou te wachten.

Ik begreep de boodschap. Iets dat je zoekt, is vaak dichterbij dan je denkt. Ik had de boom met een minuut gevonden als ik rechts in plaats van links was gegaan. Maar op deze manier had ik de bosgeur geroken, de koolmeesjes dansend zien vliegen, het kanaal zien stromen en de zon voelen schijnen. Ik was beurs van de pijn. Moe van de inspanning. Maar ik sliep als een roos die nacht. Dromend over de Ginko. De Zilveren Abrikoos en een lang leven zonder pijn.

 

Tot gauw,

 

Ber Runderkamp